Walther von der Vogelweide
Bajo el tilo sobre el prado,
Bajo el tilo
sobre el prado,
estuvo el lecho de los dos,
ver habráis podido
que han quebrado
bien a ambos: hierba y flor.
En un valle junto al soto,
tandaradai,
cantó bello el ruiseñor.
Fui caminando
a la vega:
mi amado se me adelantó.
Y habiendo llegado,
¡la dicha ésta
de augusta mujer, no cesó!
¿Si me besó? –Veces mil:
tandaradai,
ved la roja boca en mí.
Entonces él hizo
generoso
de flores un lecho y cojín.
De eso habrá reído
muy gozoso,
quien pasado haya por allí.
Por las rosas verá bien,
tandaradai,
dónde se apoyó mi sien.
Que yació conmigo
si oyeran,
¡qué vergüenza, (nos guarde Dios)!
Lo que conmigo hizo
jamás sepa
nunca nadie, más que él y yo,
y un pajarillo cantor:
tandaradai,
que guardará nuestro amor.
.
Under der
linden an der heide,
Under der
linden
an der
heide,
dâ unser
zweier bette was,
dâ muget ir
vinden
schône
beide
gebrochen
bluomen unde gras.
Vor dem
walde in einem tal,
tandaradei,
schône sanc
diu nahtegal.
Ich kam
gegangen
zuo der
ouwe:
dô was mîn
friedel komen ê.
Dâ ward ich
empfangen
hêre
frouwe,
daz ich bin
saelic iemer mê.
Kuster
mich? wol tûsentstunt:
tandaradei,
seht wie
rôt mir ist der munt.
Dô het er
gemachet
alsô rîche
von bluomen
eine bettestat.
Des wirt
noch gelachet
inneclîche,
kumt iemen
an daz selbe pfat.
Bî den
rôsen er wol mac,
tandaradei,
merken wâ
mirz houbet lac.
Daz er bî mir laege,
wessez
iemen
(nu enwelle
got!), sô schamt ich mich.
Wes er mit
mir pflaege,
niemer
niemen
bevinde
daz, wan er und ich,
und ein
kleinez vogellîn:
tandaradei,
daz mac wol
getriuwe sîn.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Gracias por dejarnos tu comentario